Weer thuis.

Na 6 maanden avontuur was het voor mij dan weer tijd om naar huis te gaan. Terug naar het oude vertrouwde. Gelukkig heb ik voordat ik wegging ook nog leuke dingen meegemaakt.
Ik ben met Miss Lisa wezen shoppen. Want ik moest de laatste dingen nog even aanschaffen. Na het shoppen heerlijk chinees gegeten. Wie de film Freaky Friday kent, die snapt mijn verhaal. Wie het niet kent, moet er maar even naar vragen. Op een gegeven moment pakte ik mijn gelukskoekje. En ik zei zo tege Miss Lisa: oooeeeh Freaky Friday, en begon te lachen. Maar wat nou zo hilarisch was, was dat de vrouw die in de zaak werkte(toevallig ook chinees/japans of wat dan ook was) in een vreemde taal allemaal dingen begon te zeggen. Net zoals in Freaky Friday.(gelukkig is er niks gebeurd haha)
Zo ben ik naar Kings Island in Cincinnati geweest. Het was een hele reis, de reis zou ongeveer anderhalf uur duren. Maar wij hebben er ongeveer 4 uur over gedaan. Alleen al omdat wij het niet konden vinden. Onderweg heb ik mijn ogen uitgekeken. Het is daar zo anders, soms was het ook zoveel mooier.
Toen we eindelijk aangekomen waren bij het pretpark. Was het al 7 uur, en het park zou sluiten om 10 uur. Dus heeft Miss Lisa de beslissing gemaakt om in Cincinnati te blijven, en een hotel te zoeken. We hadden 2 opties: 1 met een waterpark en 1 zonder waterpark. We zijn naar het hotel gegaan met het waterpark. We hebben s'avonds nog heerlijk gezwommen totdat het zwembad dicht ging. Er waren super veel glijbanen, en het was ook supergaaf om alles te zien. Toen het zwembad dicht ging zijn we naar de kamer gegaan. We hebben met 13 man op een 4-persoons kamer geslapen. Wat eigenlijk helemaal niet mag, maar wel leuk was. Ik kon in het begin niet slapen, maar gelukkig na heel wat te hebben gedraaid en gemopperd, ben ik eindelijk in slaap gevallen rond half 4. Om dan om 10 uur s'ochtends wakker worden. Toen heb ik maar even de dekens over mijn hoofd gedaan. Waarop de vraag kwam: where is Jolanda. Nou dacht ik laat ik dan ook maar opstaan. Want voor je het weet, zitten ze boven op je, om je wakker te maken haha. Die ochtend zijn we naar Kings Island geweest. Helaas is het met een grote groep niet mogelijk om samen de hele dag op te trekken. Dus ik ben met Tricie, Keisha, Jamaree &Malcom ht park in gegaan. Waarnaar we er al snel achter kwamen dat de beide jongens eigenlijk nergens in wouden. En de damens wel van een achtbaan houden. Op een gegeven moment kwamen wij een deel van onze familie weer tegen, en zijn Jamaree en Malcom met Zyshonne en Jamaica(nichtje van Mr. Steve en dat is weer de vriend van Miss Lisa) naar het water gedeelte geweest. Ik ben nog in heel veel attracties geweest, met name achtbanen. Heb ook heel gezellig de longen uit mijn lijf gegild. We kwamen elkaar weer tegen en besloten bij elkaar te blijven. En besloten toen het park te verlaten om even wat te gaan eten. Helaas zijn we weer verdwaald(gelukkig ging Tricie voorop rijden) maar hebben we uiteindelijk wel de plek gevonden waar we wouden eten helaas reed Mr. Steve de afslag voorbij. Weer gebeld en toen besloten dat we gewoon in Louisville even ergens zouden eten. Na een lange maar gezellige dag was ik blij dat ik weer thuis was. Ik kwam er ook achter dat ik heerlijk verbrand was, ook al had ik me ingesmeerd. S'avonds lag ik op bed en bedacht ik me ineens dat het avontuur nu wel heel snel over zou zijn. Ik had nog 2 dagen. Hoewel ik nog niet wou denken aan het afscheid, voelde ik ergens ook wel blijdschap dat ik weer naar huis mocht.
Maandag lekker niks gedaan, alleen een poging tot koffers inpakken. Die natuurlijk mislukt is haha. Dinsdag nog even naar Iroquois park voor diegene die afsheid wou nemen. Niemand is gekomen wat ik op zich niet zo erg vond want dan hoefde ik ook geen afscheid te nemen. Weer thuis ben ik echt begonnen met inpakken. Eenmaal klaar zakte de moed me in de schoenen. Ik heb heel lang geroepen dat ik het allemaal wel kon houden, maar toen ik mijn koffers optilde ben ik toch wel heel bang geweest dat ik het niet mee kon krijgen. S'avonds ben ik zelfs nog naar het vliegveld geweest om zekerheid te krijgen. Waar vervolgens niks van klopte. De volgende ochtend moest ik helaas afscheid nemen van mijn American family. De kinderen die sliepen nog en heb ik ook niet wakker gemaakt. Ik heb wel een soort van afscheid kunnen nemen. Aan 1 kant was ik ook wel blij dat ik niet echt afscheid hoefde te nemen, dat scheelt ook weer tranen haha. Van de oudere mensen heb ik wel afscheid genomen. Miss Lisa en Keisha zijn met mij mee gegaan naar het vliegveld. Eenmaal daar wou ik meteen inchecken. Nog betreft met de koffers ik mocht 50 pound meenemen en een 2e koffer zou 70 dollar kosten. Maar als ik teveel had kon ik 200 dollar betalen. Het eerste wat ik dacht: waar is de dichtsbijzijnde geldautomaat. Ik vroeg dat ook meteen. Maar de man zei: weeg ze eerst maar. Als eerst heb ik mijn zwarte tas erop gezet, en tot mijn verbazing woog die maar 44 pounds. Dus die was goed. Toen mijn koffer erop gezet en tot mijn schrik ging de teller naar 61 pounds. Gelukkig voor mij bleek een werknemer op de weegschaal te staan en was mijn koffer mar 53 pound. Nog wel steeds te zwaar en naar wat spullen eruit gehaald te hebben. Mochten beide koffers mee en het belangrijkste waren ze niet te zwaar. Nou dat was een pak van mijn hart. Ik had ongeveer nog een uur voordat mijn vliegtuig zou vertrekken, dus heb ik nog even met Miss Lisa en Keisha gekletst. Uiteindelijk om half 10 besloten dat ik maar moest gaan. Heel snel was het afscheid dus ook geen tijd voor tranen, want ik moest focussen. Door de security werd ik ook nog tegen gehouden, want er zat iets raars in mijn tas. Gelukkig was het niks ernstig en hebben ze alleen de pindakaas afgepakt. Mijn eerste vliegtuig ging naar Houstan in Texas, waar het super warm was. In Houston moest ik best lang wachten en in die tijd ook nog weer contact gehad met mijn American Family. Helaas kwam ik er ook nog achter dat er nog een uur tijdsverschil was. Ik dacht dat het al bijna instaptijd was, terwijl ik nog een dik uur had. En daarna was het echt tijd om afscheid te nemen van Amerika en ging ik vlak van te voren nog even snel wat eten. Heb ik nog een oud stel ontmoet. Die ook hartstikke Nederlands waren. Nog even gekletst met die man. Vroeg hij: en zo'n leuke en knappe meid al een vriend? Nee zei ik. Niet eens reageerde hij hou oud ben je 21? Nou nee meneer ik ben nog maar 17. Dat vond hij dan toch wel raar want zo jong zag ik er niet uit haha. Daarna was het tijd om in te stappen. Na al 4 uur in het vliegtuig, kregen we te horen dat er iets mis wat in de cockpit en dat we een tussenstop gingen maken in New York. Aangekomen in New York hoopte ik dat we niet van vliegtuig hoefden te wisselen, dat zou weer allemaal tijd kosten en dan zou het weer langer duren voordat ik in Nederland zou zijn. Al met al heeft het anderhalf uur geduurd en heb was het in totaal 3 uur vertraging. Eenmaal geland in Nederland, hebben we nog een poos rondgereden om naar de gate te gaan. Daar erachter komen dat er een ander vliegtuig bij onze gate staat. Was weer 10 minuten. Eindelijk bij onze gate stond ik 10 minuten te wachten voordat ik er eindelijk uitmocht. Wat was ik blij dat ik eindelijk uit dat stomme vliegtuig was. Op weg naar de bagageband mijn paspoort in mijn tas gedaan, en er dan achterkomen dat ik hem nog nodig heb.
Ik heb er een hekel aan om bij bagagebanden te wachten. Ik ben altijd bang dat mijn koffer is achter gebleven of iets dergelijks. Gelukkig kwam eerst mijn zwarte tas. Maar mijn koffer zag ik nergens, en toen op het bord stond dat alle koffers geladen waren, was dat toch wel even schrikken. Ik had wel een koffer gezien die op de mijne leek, maar ik dacht dat niet mijn koffer was. Ik heb hem het rondje laten afmaken, en toen ik het label checkte bleek dat het wel die van mij was. Ik dacht dat ik nog wel even bezig zou zijn om mijn familie te zoeken, maar toen de deur eenmaal open ging, stonden ze daar. Met een spandoek. En er waren meer mensen mee dan ik verwachte wat ik wel super leuk vond. Nog even wat gegeten onderweg. Voor ik het wist waren we weer thuis en was het allemaal voorbij. Soms had ik het gevoel dat ik nooit zo lang ben weggeweest. Deze 6 maanden zullen mij altijd bijblijven, en ik zal er ook vaak aan denken. Ik heb veel geleerd en ook dat neem ik mee. Voor nu ga ik lekker genieten van de vakantie, weer aan het werk, en alvast denken aan mijn opleiding.
Iedereen bedankt voor het lezen van mijn blog, en alle steun die ik gekregen heb.
Bye,
Jolanda